Det viktigaste for meg er å vere aktiv og ha noko å gjere, elles er eg ikkje tilfreds. Ved sida av ulike jobbar, gards- og hagearbeid, synest eg det har vore gjevande å vere med i lag og foreiningar. Eg har mellom anna vore styreleiar i husmorlaget og Folkeakademiet, samt medlem av sanitetsforeininga sidan eg var 15 år. Elles driv eg med porselensmåling og skinnfellarbeid, der eg også har halde ei rekkje kurs. Men det som står mitt hjarte nærast, er tida i viseklubben Busserullen, og dei 19 åra eg var leiar for grendehuset Ristetun. Når det gjeld Busserullen, tok vi til å spele i 1976, og heldt det gåande fram til 2015. Vi hadde det utruleg artig i lag, og spelte jamvel inn ei plate i 1996. Etter at vi vart oppløyst, har tre stykke av oss gått saman med to andre songarar, og laga ei ny gruppe som vi kallar Restidn. Vi syng og spelar trekkspel, der hovudsaka er å lage hyggje for andre. Ein gong i månaden er vi på sjukeheimen og på Bergtun for å syngje. Dagane kan bli lange på ein heim, der mange har mista sine næraste, og av ulike årsakar kan slite med tunge tankar. Då kan musikk og song vere eit lyspunkt, som jagar vekk dei mørkaste skyene. Eg har sjølv fått kjenne kva det vil seie å miste nokon av dei næraste. Det var ille nok då mannen min døydde i 1993, men det verste var likevel då dottera mi, Anne Randi, døydde i fjor, etter å ha vore kreftsjuk i to og eit halvt år. Ho klaga ikkje, men eg så kor store smerter ho hadde, og kor mykje ho leid. Det var grusomt å vere vitne til. Det gjeld å ta vare på dei ein er glad i, for ein veit ikkje kor lang tid ein får saman. Og så lenge ein har helse til å vere sosial og ha det kjekt med familie og vener, ja då kan ein få oppleve det som verkeleg er noko verdt. (Tekst og foto: Arne Martin Bøe)
Etter å ha vore på Sandarcupen i Sandefjord for nokre år sidan, vart det prat om at vi skulle hatt ein liten kunstgrasbane i Etnedal. Den fyrste tanken var å byggje ballbinge med tak. Men etter å ha innhenta alt av informasjon, kom vi opp med eit alternativ; kva med å setje opp ein plasthall i staden for? Planane vart godt motteke i kommunestyret, og det vart sett ned ei arbeidsgruppe som skulle arbeide vidare med planane om ein hall i Etnedal. Sidan vi ikkje ville få spelemidlar frå Norsk Tipping om vi bygde plasthall, noko vi ville få ved å byggje stålhall, samt at kommunen berre ville få refundert moms ved å byggje stålhall, vart skilnaden i pris mellom plast og stål ikkje så stor. Dermed gjekk vi for stålhall, og i 2011 stod Etnedalshallen, med sine 2890 m2, ferdig. Noko seinare, i 2016, vart det sett opp eit tilbygg på 400 m2 over to etasjar, med mellom anna skytehall, trimrom og møterom. Etnedalshallen er i flittig bruk, av alt frå ulike idrettslag og ungdomsklubben, til fleire utstillingar, bruktmarknad og ymse show. Og med all denne aktiviteten, meiner eg hallen er ei god investering i folkehelse. Eg har vore involvert i Etnedalshallen heilt frå starten, og har hatt tallause timar her. No er eg her frå ein til seks timar kvar dag, fem dagar i veka, i tillegg til dei timane eg er her i jobb. Eg er nemleg tilsett i driftsavdelinga i kommunen, med ansvar for mellom anna hallen. Kona synest nok at eg er her vel mykje, for det hender ho kjem med eit lettare oppgjeve sukk: «Skal du i hallen att i kveld òg»? Men det er ikkje berre ho heime som synest eg brukar mykje tid her, for på bygda er det endatil nokon som har døypt om Etnedalshallen til «Arnehallen»! (Tekst og foto: Arne Martin Bøe)
© 2025 — Avisa Valdres
Utviklet av Ormstad Multimedia — Opp ↑